Busy season is over, and now I’m back to my normal emo self. Excited pa naman ako sa super long weekend nung Holy Week, excited na sa wakas makapag-pahinga na…at perstaym (in my workaholic life) na hindi magtatrabaho ng Maundy Thursday until Easter Sunday! But then, all the excitement turned into a depressing situation…It’s finally sinking in…Now that I have all the time to get emo, and I got the room all for myself to cry my heart out, plus a senti movie at hand to amplify the drama, WALA NA… Nag-todo emote na naman ako… Reality finally hit me. Sobrang masakit pala ma-realize at tanggapin yung sinasabi nilang “it’s not meant to be”…
I tried reaching out for the last (?) time, though i perfectly know i’m reaching out into something void… Hindi ko lang talaga ma-gets hanggang ngayon kung bakit ganun yung pattern nya… Minsan hindi ko na maisip kung alin yung totoo sa mga nangyayari samin.. Minsan parang gusto ko na lang na magka-amnesia–yung tipong hindi ko na maalala na naging kame nga, kung nangyari nga na naging kame…
Ah basta… parang gusto ko’ng maglasing araw-araw…